Mijn ligfiets: de Batavus Relaxx 4all

In Februari1996 was ondergetekende aan het langlaufen in Zweden, toen een stomme achterwaartse val een ommekeer in zijn leven betekende. Bij deze val kwam ik op de zijkant van m'n ski's terecht, wat behoorlijk pijnlijk was. Met nog 10km af te haspelen krabbelde ik recht en reed de rest van de tour verder uit. Het was de laatste dag van m'n krokusvakantie, en al laat in de avond. Het dichtsbijzijnde ziekenhuis was een 80-tal kilometer verop en dus verbeet ik de pijn ipv me te laten onderzoeken. Die nacht gaf ik bloed over en dacht ik dat m'n laatste uur geslagen had. De volgende dag kroop ik achter het stuur van de auto, rijden ging nog net met m'n automaat, maar rechtop staan kon ik absoluut niet meer. Ik ging er van uit dat ik een flinke hernia aan de valpartij had overgehouden en reed de 1000 kilometer naar huis zo goed en zo kwaad als ik kon. Terug thuis ging ik weer aan het werk en gaandeweg vergat ik het voorval.

Tijdens m'n volgende vakantie, zes maanden later, op 14 augustus 1996, wilde ik een computermonitor verplaatsen, het volgende ogenblik lag ik op de grond en was ik alle gevoel in m'n benen kwijt. "De zoveelste hernia", dacht ik, maar omdat het dit keer zo dramatisch was, liet ik de huisarts komen. Enkele injecties en massagesessies bij de kinesist later was m'n zomervakantie voorbij en ging ik weer naar m'n werk.

Toen ik ook daar de controle over m'n onderste ledematen verloor, begon ik de zaak wat ernstiger te nemen en ging dan toch maar naar het ziekenhuis voor een grondig onderzoek. De neurochirurg drong aan op een speodoperatie, dreigend dat ik anders in een rolstoel zou belanden. Tijdens de vier uur durende operatie werd m'n ruggenmergkanaal vergroot, de doornuitsteeksels weggenomen op L3, L4, L5 en twee gebroken wervels vastgesteld. Die dubeble breuk moet het gevolg geweest zijn van dat ski-ongevalletje. De operatie liet me met een 'open rug' of spina bifida achter.

Terug thuis moest ik opnieuw leren lopen, dingen die alledaags waren werden een uitdaging. Gelukkig bleef ik van de rolstoel gespaard, maar m'n rug zal wel voor altijd een heel zwakke plek blijven. Toen de genezing ondanks alle inspanningen (3 x per week 2 uur op de revalidaitieafdeling + dagelijkse wandelingen) niet vlotte, werd een nieuwe diagnoge gesteld: het Failed Back Syndrome.

In 1997 kocht ik in Eindhoven, bij De LiggendeHollander een ligfiets. Die dingen waren nog niet zo populair en in België absoluut niet te koop. Door m'n eeuwige interesse in tweewielers, had ik vaak de IFMA in Keulen bezocht en daar m'n eerste proefritten met ligfietsen gemaakt. Bij De Liggende Hollander mocht ik eerst op enkele modellen rijden eer ik een keuze hoefde te maken. Ik hield uiteindelijk twee fietsen met bovenstuur over: de Batavus Relaxx en de M5. Omdat de M5 veel luxueuzer uitgerust was, met o.m. vering voor en achter en Magura hydraulische remmen, werd dit m'n uiteindelijke keuze.

Kort daarna besloot mijn dierbare eega dat ze niet verder wilde leven met me en startte ze een echtschedingsprocedure, die me zowel geestelijk, lichamelijk als financieel zou uitputten. De M5 werd teruggebracht naar De Liggende Hollander en zo kwam er een eind aan zowel m'n revalidatie als aan m'n dagen als ligfietsrijder.

Wat heb ik geleerd in de korte periode dat ik met de M5 heb doorgebracht? In de eerste plaats dat een ligfiets een levensgevaarlijk voertuig is in het stadsverkeer, want dat je géén zicht achtuit hebt, (door de liggende houding kùn je eenvoudigweg niet omkijken!) , dat andere weggebruikers, autobestuurders voorop, je niet tijdig opmerken, mogelijk door het lage profiel.

Positief is dat je op een ligfiets, ook al heb je een zwakke rug, zelfs een hernia (wat bij mij heel frequent voorkomt, ten gevolgen van de operatie) comfortabel kunt rijden zonder rugpijn. Op dagen dat ik krom sta ("zo krom als een banaan") door een verschuiving van m'n ruggenwervels, kan ik maar met heel veel moeite stappen (soms genoodzaakt en kruk te gebruiken). Maat rijden opde ligfiets lukt me 'altijd'.

Een driewielige ligfiets zou voor mij dé oplossing zijn, aangezien het risico om te vallen dan sterk verminderd zou worden. En vallen op een reeds gebroken rug is iets waar ik een hemelse schrik voor heb ! Driewielige ligfietsen zijn (tweedehands) echter zeer moeilijk te vinden en bovendien zelfs dan stinkend duur...

Om een en ander nog wat rottiger te maken kreeg ik in december 2000, enkele dagen voor een belangrijke rechtszaak in verband met de echtscheiding, een eerste hartinfarct. Ik was me er niet van bewust (net als destijds met de gebroken rug) en modderde voort aan, tot ik op een nacht in m'n slaap een kies in twee beet en de tandarts me naar de huisarts doorverwees voor een ECG.

Daarop bleek dat er iets 'abnormaals' was gebeurd en werd er een afspraak met de cardioloog gemaakt. In februari kan ik dan eindelijk bij eze spzcialist te rade gaan en was de diagnose 'hartinfarct'. Op valentijnsdag, 14 februari 2001, kreeg ik m'n eerste stent ingeplant. Hoe romantisch.

In Februari 2003, deed ik het nog eens dunnetjes over: toen ik de pijn in m'n borst voelde reed ik naar de kliniek, waar ik net op tijd aankwam om op de spoedafdeling een hartstilstand te hebben. Gelukkig stond de cardioloog en de dokter van de spoed erop toe te kijken en toen ik m'n ogen terug opende ware beide heren een portie hartmassage aan het spelen... Toen werden er twee stent ingeplant, en om de boel wat op te vorloijken kreeg ik die nacht een longembolie. Maar onkruid vergaat niet, en na een hele nacht liigen stikken overleefde ik ook dit drama.

Sedertdien is de pompfuntie van m'n hart sterk verminderd en ben ik vlug buiten adem. Ik ben veel te groot en vet (1.95m en 130 kg) voor m'n gezondheid, maar afvallen is een moeilijke opdracht als je fysieke capacteiten zo fel verminderd zijn. Ideaal zou een direwielige ligfiets met trapondersteuning zijn...

Mijn enige hoop op een dergelijke fiets rust bij Walter, waarover je meer kan lezen op de pagina die ik aan hem gewijd heb.

De Panne (BE)
22 April , 2007

LIGFIETSEN